Adab

since namanya keje kat IPT, manjang je la student bersepah. stok-stok yang nak ngendeng lecturer pon banyak. tapi bila saya tengok & perati perangai diorang ni, macam tak penah pegi sekolah pon ada. mana taknya, kalau bercakap sambil berjalan tu rasa diri memasing gah la sangat. macam orang keliling takde telinga yang boleh dengar apa yang dia cakap.

dah tu bila bercakap nak kena ada gaya tangan terbang lagi. assume that dia tengah cakap benda yang melibatkan negara bakal dilanggar todak minggu depan. hmmm. saya pon penah rasa jadi student tapi takde la sampai camtu sekali bersembang in public.

contoh terbaru, baru 15 minit lepas.

building yang saya duduk ni leh kata academic building la. sume bilik lecturer ada kat sini. but to access from one side to another, only staff yang ada access card je leh masuk. means, students @ visitor @ salesman memang takleh masuk la. so, nak jadi cerita, office saya ni termasuk dalam kawasan yang takde access card sebab near to labs & library. so boleh imagine tak betapa ramainya student lalu lalang dengan bising berborak, mengumpat, gelak-gelak bagai.

FINE. kalau saya sentap sekalipun, saya akan buat muka garang & pandang je student-student tu thru the window. kalau ada yang perasan tu, dan-dan 'sshhhhhh'. tapi kalau spesis tak makan saman tu, memang dia buat koridor ni macam dapur rumah dia-gaya bising cari makanan bila lapar.

so, tadi saya ada fail nak kasi kat another staff kat centre court (ceh macam midveli plak!). makna kata, harus la kena lalu pintu yang kena pakai access card tu kan? oh lupa nak kasitau, sebelah ofis saya ni lecturer's room. so kalau student nak jumpa lecturer diorang, student2 ni dok menempek kat pintu tu so that bila staff lalu diorang pon boleh mengekor sekali.

at the time saya sampai kat pintu tu, baru je tertutup. pastu ada la 4orang students berlari kejar pintu tu tapi tak berjaya membukanya. selalu saya baik hati nak cuit access card so that diorang boleh masuk. pastu rupa-rupanya ada lecturer diorang kat sebelah dalam tu. lecturer ni jalan laju sangat ke hape sampai tercicir students kat belakang. sudahnye lecturer tu tet access card dia & bukakkan pintu.

tapi time tu saya & the students dah ada kat sebelah luar pintu ni. so bila lecturer tu bukakkan pintu, berdesup 2orang students tadi masuk. eh, ini boleh mendatangkan amarah ok!!! ko tak nampak ke aku yang mengendeng dua fail, dengan perut boyot ni lagi nak masuk jugak. dia boleh lepas diri dia je. memang kurang ajar!!

saya pon buat la muka berkerut sambil pandang lagi 2orang yang ready nak masuk tu. pastu, lecturer yang tahan pintu tu kata;

eh awak ni bagi la lecturer ni masuk dulu. takkan itu pon nak kena ajar.

time kasih for the statement ye puan. but correction,

I am not a lecturer! but I am PA to Deputy Vice Chancellor ok!!

so bila lecturer tu dah marah, saya pon buat muka serius lantas masuk terus tanpa berterima kasih kepada lecturer tersebut kerana terlampau marah dengan student sengal tadi!

saya time jadik students dulu cukup takut dengan staff IPT. ye lah kan, mana nak kenal dia ni lecturer ke staff biasa ke apa. so tak rugi pon respek diorang kan. lagipon hormat orang tua kan dapat pahala. even kalau bersidai kat koridor tunggu nak masuk kelas pon mesti duk bersandar kat dinding so that tak halang orang lain lalu. bila nampak staf ke lecturer lalu, bagi la salam. bukan susah sangat pon. ibu saya tak penah ajar hormat orang directly, tapi sendiri mau ingat la. logically sense ok!

maybe sebab saya anak sulung, so matangnye cepat. maybe jugak sebab saya sekolah agama 5 tahun, so perasaan malu & hormat pada orang tua especially tenaga pengajar memang dah sebati. dulu time sekolah agama, budak-budak perempuan dipanggil muslimat, yang lelaki dipanggil muslimin. kitorang diajar supaya bila berselisih dengan lelaki, automatically kitorang PERLU either stop berjalan & bagi laluan kat muslimin or bersempit-sempit tepi jalan & pasang gear 1 so that muslimin boleh jalan depan muslimat. benda ni terbawak-bawak sampai lepas sekolah, bila sambung diploma & degree.

time degree dulu saya digelar ustazah sebab tudung saya bidang 60" and selalu pakai jubah. (pakai kasut bertutup & sebab tak pakai stokin). oh sangat alim rasanya time tu. hihi. (sekarang alim jugak tapi stokin & tudung bidang 60" dah terbang mana ntah. rasa berdosa pulak. huhu. ok tutup cerita.)

istilah couple time degree memang takde la for the first 3 semesters sebab saya dengar cerita ada orang kata saya ni garang. cakap dengan laki nak perli-perli taknak lembut-lembut. pekehei pulak aku nak sopan-sopan dengan korang. kang aku feeling gedik pulak. hehe.

Allah Maha Kaya kan. sekali entah cemane tercouple pulak dengan Si Tembam, time tu sem4 kot. lebih kurang tahun 2005. dia la punye pasal ni main salah-salah sms pulak. cakap je la nak tekel kan. hehe. pastu ada la dia cite kengkawan dia tanya,

cemane ko boleh couple dengan mira tu ek? dia kan garang.

haha. nak tergolak den! dengan korang yo den garang, tapi cube dengan kengkawan den, den la heroin penglipur lara tau! nak gi outing memane, den jadik leader bayarkan tiket bas. hihi. rindu pulak zaman tu.

nah. bukti couple tapi imej masih kekal. hehe.

eh, kemain rapat lagi bergambo kan. sebab time ni kitorang ada function gamelan kat UPSI, pastu ex dia lalu depan kitorang. tu yang saje kasi rapat-rapat. hahahahahahaha. I yang garang ni menang ok!

eh lagi sekali, dah termasuk cite lain ni. ok babai.